Bazıları bana hayalperest ya da romantik diyebilirdi belki ama ben aşka inanmıştım. Amors sanki kalbime dokunmuş ve bir süreliğine onu dondurmuştu. O buz kütlesini kendi başıma eritemiyordum ama içindeki kanlı ve sımsıcak organ bir şekilde atmaya devam ediyordu ve bekliyordu. Birinin gelip kalbinin kapılarını aralamasını, korkmadan içeri girmesini ve oraya yerleşmesini bekliyordu... ⬇️(altta alıntı devam ediyor)

"Bunu seviyorsun." "Neyi?" "Pataklanmayı." "Yalnızca senin tarafından."

Sabah uyandığım kar, adeta masum görünen bir beyazlıkla yerleri bir battaniye gibi örtmüşken şimdi kalabalığın ayakları altında ezilmiş ve toprakla karışan soğuk bir çamur birikintisinden ibaret kalmıştı. Bu dünyada kirlenmek de kirletilmek de bu kadar kolaydı işte. ⚜️ "Gençlik elinizde bir kalıp sabun, eriyip gidiyor öylece. Duygularınızı yaşamaktan, düşüncelerinizi söylemekten çekinmeyin..."

İnsan ne kadar ilerleyip gelişse de ilkel bir varlık olmaktan çıkamıyordu. Yemeğimizi ateşte pişiriyoruz, birbirimizi öldürdüğümüz zaman buna cinayet ismini veriyoruz ya da sevişmediğimiz zamanlarda çıplak dolaşmıyoruz diye kendimizi diğer canlılardan üstün tutabilir miydik? ⚜️ Düşünme, hangi çok düşünenin sonu iyi oldu ki zaten? Kimisi idam edildi kimisi kendini astı kimisiyse delirdi. Düşünmenin sonu ölümdü. Belki de bedenimizi tüketip bizi yavaş ve sinsice ölümdü.

Kadınlar aşık olana dek erkeklerse aşık olduktan sonra aşkın kurbanı olurlardı. Aşk hem en büyük lütuf hem de en büyük azaptı. ⚜️ Yıldızlar... Çok güzellerdi. Çok uzaktalardı. Güzel olan şeyler asla yakınınızda kalmazlar zaten. ⚜️ Birbirlerinden farklıydı çiçekler ama aynı toprakta biterdi günün sonunda. ⚜️ "Çünkü duygular kelimelerle tam olarak ifade edilemez ama müzik ve resimle... En vurucu halleriyle ortaya dökülür."

İnsanoğlunun hafızası kuvvetliydi zaten ama hatırlama isteği bunun aksine zayıftı. Kötü anılarımız belleğimizin bir köşesinde kıvranır dururdu ama onları gün yüzüne çıkarmak istemezdik, hatırlamaktan kaçınırdık, olmamış gibi davranırdık. En azından hep birlikteyken. Yalnız kaldığımızdaysa... iş başkaydı. ⚜️ Kadınları anlamak neden bu kadar zordu sanki?

Tüm organlar birbiriyle nasıl da uyumla çalışıyordu; hiç hata yapmayan, yorulup durmayan, düzenli bir makineydi. Bir istisnası vardı yalnızca o da kalp ve beynin uyumsuzluğuydu. Yaşam dediğimiz savaş insanın ikisi arasındaki gelgitlerinden ibaretti. Savaşta taraf değiştirebilirdiniz ama sonucu hiçbir zaman tahmin ettiğiniz şekilde gelişmezdi. ⚜️ Ağladım ve unuttum. Unuttum ve rahatladım. Ben kendimi böyle böyle kandırdım. ⚜️ ... gerçekler düşlerde canlananlar kadar güzel veya romantik değildi.

"... ayrıca suya düşmüş bi-" "Bir sıçan gibi mi duruyorum?" "Evet, nereden bildin?" "Çünkü sana baktığımda gördüğüm şey bu." ⚜️ "Demirden bir iraden var Liara ama ben demiri eritmesini bilirim." "Neden, sen nesin ki?" "Ateşin ta kendisiyim..."

“Seni tenzih ediyorum Liara ama din anlayışınız böyle: Keyfiniz yerindeyken tanrıtanımaz, başınız sıkıştı mı pater kesiliyorsunuz. En azından ben kendi tarafıma hep sadığım.” ⚜️ Cevaplar için sorular sormanız gerekirdi, peki ya sorabileceğiniz soruları bile bilmiyorsanız? ⚜️ “Sanatı hayattan ayrı tutuyorum.” “Yanlış cevap Laira. Sanat yoksa hayat, hayat yoksa sanat olmaz. Onları ayıramazsın.”

Yalanları sevmiyordum. Sanırım ben de yalancının teki olduğumdandı bu. ⚜️ Ölümlere tepki veremeyecek kadar kalbiniz kararmışsa bu sizin insan olmadığınızı mı gösterirdi yoksa insan zaten bu muydu? Kalbi kararmaya müsait ve karardıktan sonra da geri dönüşsüz. ⚜️ Bilincinde olmak yine de bir kaybı hafifletmiyordu.