Çok garip değil mi? İstediğim hiçbir şeyi yapamadım. Ne o tel tel saçlarımı çekerek koparttım ne başımı yumrukladım ne de öldürme/öldürülme isteğimi gerçekleştirebildim. Evin içerisinde olsam bunlar çok daha kolay olurdu. Evin dışarısında olunca diğer insanların ne tepki vereceği, kimin hakkımda ne düşüneceği ya da herkesin kendi halinde beni fark etmeden yürümeye devam edeceği... İşte bunları düşünüyordum galiba. Diğerleri ne düşünür? Ya da ne der? Acaba beni fark ederler mi?

The demi-humans remaining on the island... Ghosts that suck human souls... Travelers who face this adventure... In this story, you are the ghost and I am the main character... This is our story...

A murder in an amusement park... A murderous murderer... The partnership of two murderers... And a police officer thought to be a traitor... The characters, places and subject mentioned in the book are completely fictional and have no connection with real life. WARNING, CONTAINS MURACY!!!!!!

Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir. ~Lucius Annaeus Seneca

Yürürken üstümü başımı düzeltir gibi yaparak kapının önünden geçtim. İlk geçişimde onu göremedim. Tekrar geçince onu göreceğime emindim. Kendimi iyice hazırlamıştım. Onu yine göremedim. O ışınlanamadığına göre benim gözümde sorun vardı. Odanın içerisine girdim. O yoktu... Gerçekten ışınlanamadığına göre tek bir seçenek kalıyordu. Az önce çıkan kişilerden biri oydu. Hasta bile olabilirdi. Ama doktor olması daha mantıklıydı. O zaman hasta... Kaçırılmıştı...

Ağır kokuyu ikinci kez duyduğunda birden çikolatalı dondurma çekti cani. Dondurmacıya doğru gitmek için etrafına bakmadan sokağa atıldı.Otobüsü gördüğünde artık çok geçti.Neden karşıya geçmek istediğini o anda düşündü.Birkaç saniye daha ya- şasaydı kokunun ne anlama geldiğini, önemini anlayabilirdi; ama zamanı dolmuştu.Bilinci kaybolurken son bir şey düşündü:'Dondurma sevmem ki ben!' Bir ay önce bir çöplükte Julia, Nava'nın elini son bir kez tuttu ve öldü. Gülümsüyordu...Dondurmayı düşünüyordu.

  "Hayatının son birkaç ayında De Moivre her gece on beş dakika fazladan uyuduğunu fark etti. Bir determinist olduğu için o veriyi doğal sonucuna kadar hesapladı. Eğer uykusu her gece on beş dakika uzarsa o zaman yirmi dört saat uyuyacağı gece ölecekti. Bugünü de 27 Kasım 1754 olarak belirledi. Ve o gün, aynen hesapladığı gibi öldü."                                          ~Olasılıksız

"Claps bayılır bayılmaz yaklaşık 20 m²'lik bir tuğla yukarıdan bizim katımıza indi. Herkes o taşa doğru yaklaştı. Şu lanet olası notlardan bir tane daha vardı. Jacob yine bizim için çevirdi: 'Asıl ölümsüzlük, ölümdür. Bencillik ya da fedakarlık yapıp iksiri aldığın için ölümsüzlüğe ulaştın. Yani ölüme. Bir dahaki dünyada görüşmek üzere!' ... Bayılmamıştı. Ölmüştü... Bugün bir yakın arkadaşımı kaybetmem yetmemiş gibi ikincisini de kaybetmiştim. Ve yine kurduğum cümlelerin öznesi bendim..."

Ameliyattan bir doktor çıktı. Şefin durumunu bildirdi. Çok kan kaybettiğini, uyuşan kan olup olmadığını sordu. Şefle kan grubumuz aynıydı. Ama ona kan vermeli miydim? Bu katil kanını ona versem o da mı bana benzeyecekti? Acaba onun kanındaki saflık benim kanımdaki pisliği dengeler miydi?

Neden dünya gittikçe kötüleşir, hiç merak ettiniz mi? İyiler ölür ve kötüler arsızca yaşamaya devam eder. Çünkü burası bir masal diyârı değil...

Pascal'ın mantığı çok basitti. Eğer (a), (b)'den büyükse o zaman hedonizme devam edecekti ama eğer (a), (b)'den küçükse o zaman dindar olacaktı. ... Sonsuz mutluluk = + Sonsuz Sonsuza dek lanetlenmek = - Sonsuz ... (a) hedonizm = - Sonsuz ve (b) din = + Sonsuz O zaman (a) < (b) böylece... ... Pascal bunu anladığı anda da hayatının geri kalanını dine adaması gerektiği açıktı.

Gün geçtikçe durumları daha da kötüleşiyordu. Belirli bir süre boyunca komada kalıyor, her gün ölüm tehlikesiyle yüzleşiyorlardı. Tahlil sonuçlarında yabancı bir madde bulunuyor ama analizi yapılamıyordu. Herkes hastayı arrest olurken görüyor ama doktorun tek bir kalp masajında tekrar komaya giriyordu. Asla günü gelmeden uyanamıyorlardı ve ölemiyorlardı.

Terry feneri atıp Ellery'nin nabzını yokladı. Nefesini duymak istiyordu. Evde gidip onunla bir içki içip kahkaha atmak istiyordu. Yeni planlarını anlatmasını istiyordu. Hayır, şimdi ölemezdi... Terry "Hayır, hayır Ellery, şimdi ölemezsin... Şu an değil lütfen." dedi. Ellery'nin sesi duyuldu: "Lanet olası, çok ses yapıyorsun. Bâri bırak da sessiz öleyim. Annemle aynı gün öleceğim biliyor musun? Bu kötü olmadı..."

İnsanlar renkleri ne kadar garip yorumluyor, değil mi? Kırmızı mesela. İndirimin ve sevginin rengi olabilirken aynı zamanda trafik ışıklarının ve levhaların rengi. He, bir de kanın...

"Dışımızda gördüğümüz şeyler, içimizdekilerin aynısıdır."

"Şimdikiler korkuyorlarsa kendi kendilerini tanımak istemediklerindendir. Kendi içindeki bilinmezden korkan bir sürü insanın oluşturduğu bir topluluk!"

"Biz bir insandan nefret ettiğimizde, kendi içimizde yuvalanıp bu insanın görüntüsüyle karşımıza çıkan birinden nefret ederiz. Bizim kendi içimizde olmayan şey bizi kızdırmaz..."

Terry, kurbanlarını toplumdan dışlanmış kişiler olarak seçiyordu. Kurbanları yaşarken kimse onları umursamamış, herkes onları dışlamıştı. Ama onlar öldüğünde herkes arkasından ağlamış, birden ölen kişiyi umursamaya başlamışlardı. Terry, onların ölünce değerlendiğini düşünüyordu. Artık onları değerlendirmek için her şeyi yapacaktı.

Abim kaçırdığı kişinin ben olduğumu öğrenince ne yapacaktı? Hayır, sorun şu: "Abim kaçırdığı kişinin ben olduğumu öğrendiğimde ne yapacaktım?"

"Kötülüğün sıradanlığı." "Öğrendiğim şey tam da buydu. Bu kötülük öylesine sıradan olabiliyor ki. Her gün gördüğüm, her gün merhaba dediğim, karşılık olarak da bana gülümseyen bir adam." Usulca, "Ve beni öldürmek için farklı yöntemler düşünüyor" diye ekledi. ~The Surgeon (Cerrah)

Doğdu, sevinçten ağladılar. Öldü, acıdan ağladılar. O; bu arada yaşadı, hiç düşünmediler. ~Özdemir Asaf

+Karanlıktan mı korkuyorsun? -Sessizlikten korkuyorum...

Belki geceler aydınlıktır. Belki ağlamak için beklediğin gece aydınlık olacak. Hepimiz karanlık içerisindeyiz. Ama bazıları yıldızlara bakmayı akıl edebiliyor.

Akıllı olan her adam, özür dileyenin bir suçu olduğuna inanır.

Sıfatları kaldırırsan geriye gerçekler kalır. ~Bülbülü öldürmek

İmkânın sınırını görmek için imkansızı denemek lazım. ~Fatih Sultan Mehmet

Tadın kaçmasın diye bazı şeyleri görmezden gelirsin. Sonra öyle bir an gelir ki onlara tahammül ettiğin için kendinden özür dilersin...

Ölen babasını cenazesine gelip babasından değil parasından bahdeden insanları gördükten sonra umudunu yitirdi bu hikayenin baş karakteri.

Yoldan geçenlere çarptım. Herkes normal görünüyordu. Hiçbir suçu ve günahı yokmuş gibi başları dimdik yürüyordu. Yeteneğimle onları okudukrtan sonra en dik yürüyenin en çok suça sahip olduğunu öğrendim. O günden sonra ne yeteneğimi kullandım ne de dik yürümeye devam ettim...

Ama içeride çok ses vardı. Daha önce yenen ruhların sesi. Cesetleri hala bulunamadığı için bu yaratığın içinden çıkamamışlardı. Tabii ki asla çıkamayacaklardı. Eğer bu yaratık anlaşmayı kabul ederse içeridekilerin sesini kısabilirdim. Ama bana güvenir miydi? Eğer bu ruh anlaşmayı kabul ederse içeridekilerin sesinden kurtulabilirdin. Ama sana güvenir miydi?

Evet, onların sana gelmesini bekliyordun. Zahmet etmene gerek yoktu. Çünkü az önce yediğin ruhu bulana kadar durmayacaklardı. Onlara yardımcı olacaksın. Onları da az önce yediğin ruhun yanına yollayacaksın. Midene... İçerisi çok sesli değil mi? Yediğin ruhlar çok ses çıkarıyor. Bu yüzden mi yanlarına yenilerini ekliyorsun? Çok acınası...

Olamaz... Bu yaratık onların yaklaştığını anlamıştı. Bana yaklaştığı gibi onlara da yaklaşmıştı. Birden koşmaya başladı ve arkadaşlarımın içinden geçti. Bu korkunçtu. Sanki onları kendi elimle öldürmüş gibi hissediyordum. Belki de öyleydi... Belki de o yaratık bendim. Belki onları öldürmek zevk vericiydi.

Uyandın. Seni uyandırdılar. Arkadaşların da uyandı. Sizin bölgenize girdiler. Size özel olan yere... Sadece sizin olduğunuz ve sahiplendiğiniz yere... Onlar gitmeli. Çıkar onları. Ya da onları içeri al mı demeliyim?

Tüm resimleri ayırdıktan sonra kutunun içinde bir kağıt buldu. Kağıt da kartondandı. Kağıtta şu şekilde yazıyordu: "İnsanlar çok fazla ve boş konuşuyor değil mi? Bende aynen senin gibi hissediyorum."