Nueve y veinte de la noche.
Las ventanas de los edificios
flotan en la oscuridad.
Un tetris nocturno
de siluetas y vacantes.
Frente a ellas
flota un fantasma.
Desvío la vista hacia el reflejo
de mi cara traslúcida.
Me devuelve la mirada
en este vidrio metálico.
La voz de una mujer informa
"Próxima estación 3 de febrero".
Con una suave sacudida
el tren se pone en movimiento.
Esas ventanas
se convierten en una memoria.
Okuduğunuz için teşekkürler!
Ziyaretçilerimize Reklamlar göstererek Inkspired’ı ücretsiz tutabiliriz. Lütfen AdBlocker’ı beyaz listeye ekleyerek veya devre dışı bırakarak bizi destekleyin.
Bunu yaptıktan sonra, Inkspired’i normal şekilde kullanmaya devam etmek için lütfen web sitesini yeniden yükleyin..
