Fars'ta bir bülbül bulundu, Meryem'i söyledi - Doğrulanmamış Hikaye

~

Yağmur damlaları Lamia'nın pürüzlü burun köprüsünden kayarak kurumuş dudaklarına temas etti, açık toprak rengi saçları birbirine karışmıştı, zümrüt mavisi gözlerindeki acı yüreğindeki ile yarışıyordu.

Sanki içine denizlerce tuz girmişti, büyük bir acı hissediyordu gözlerinde, birkaç kez kırptı. Onu hayata döndürecek kadar su istiyordu yalnızca, tek duasıydı, tek arzusuydu. Dudaklarını eski pembe rengine döndürecek, sararmış yüzünü beyazlatacaktı.

Derken gözlerini birkaç saniye kırpmayacağı bir şey oldu; beyaz elbisesi içinde, nurla çevrelenmiş bir kadın geliyordu. Huri olamayacak kadar güzeldi, cennet de değildi burası.

Meryem'i gördü, Meryem'i gördüğü vakit gözlerinin büyüsüne kapıldı, çokça bulutluydu bu gözler, içine başka tek bir renk karışmamış saf maviydi. Gördüğü güzel kadının Meryem Ana olduğunu bilmiyordu.

İnce ve beyaz ellerini, bileklerini gördü. Meryem ona bir tas içinde su veriyordu. Onu bir çırpıda aldı ve dudaklarına temas ettirdiği vakit solgun yüzü canlandı. Sureti eski beyaz rengine geri döndüğünde konuşma gayreti gösterdi.

"Bu cihandaki herkes benden nefret ediyor, pekala sen neden yardım ettin?"

Meryem tebessüm etti, hiçbir şey söylemeyecekti. Oğlunun ölümünden sonra tek dileği kalan güzellikleri yaşatmaktı. Bir gül daha solmasın istiyordu.

Lamia burukça gülümsedi. ''Yapayalnızım.''

Zümrüt mavisi gözlerinde bir çift beyaz zambak soldu, açık toprak rengi saçları hüzün tohumlarını barındırdı.

Meryem'in gözlerine uzun uzun baktı, gözlerindeki göklerin sayısını ezberleyene dek.

Meryem tek kelime konuşmadı.

''Buraya ölmek için geldim, ölmemi istediler. Beni hayata döndürdün.'' Sol gözünden başlayarak yüzünü kızıllaştıran durdurulmaz yaşlar ardı ardına döküldü. ''Pekala neden susuyorsun?''

Meryem ondan gitti. Artık ortada bir nur yoktu. Gözyaşları bir sel oluşturdu ve ruhunu acıttı. Yüreğinde yüzlerce koyu kırmızı leke vardı, selde renkleri katran karasına döndü.