Στο παρόν βιβλίο θα υπάρχουν ερωτικές σκηνές, βία σωματική και ψυχολογική. Αν κάποιος είναι ευαίσθητος και δεν τ' αντέχει, μπορεί να αποχωρήσει. Ως μυθιστόρημα χαρακτήρα θα υπάρξουν ψυχογραφικά στοιχεία, εικόνες από δύσκολο παρελθόν που ίσως προκαλέσουν δυσάρεστα συναισθήματα. Έχω κάνει έρευνα για αρκετά θέματα που θίγω, οπότε δεν γράφω κάτι μ' ελαφρά τη καρδία. Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίου είναι φανταστικά. Δε βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα ή γεγονότα. Συγνώμη για τον μακροσκελή πρόλογο, αλλά θεώρησα σωστό να προειδοποιήσω από την αρχή-αν και έχω πάντα ετικέτες και σημάδι ακαταλληλότητας εξαιτίας του περιεχομένου για να προφυλάξω τους μικρότερους αναγνώστες, οπότε συνεχίζετε και διαβάζετε με δική σας ευθύνη. Όταν γράφω ένα βιβλίο πάντα αφήνω την φαντασία και την έμπνευσή μου να με καθοδηγούν. Αλίμονο αν τα καταπίεζα μόνο και μόνο για να γράψω αυτό που είναι "σωστό", "πρέπον" ή που δεν θα γίνει στόχος κακόβουλων σχολίων. Εξάλλου το κάθε είδος δεν είναι για όλους...πολύ λογικό!
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
🔞
Πήγα ν' ανοίξω την πόρτα για να τον υποδεχτώ.
Πριν πιάσω το χερούλι, έριξα μια τελευταία ματιά πάνω μου. Ήθελα να είμαι περιποιημένη ακόμα κι όταν είμαι σπίτι. Ήταν μια από τις εντολές του. Πάντα μου δημιουργούσε νευρικότητα με τις εντολές του. Κάθε φορά φοβόμουν μήπως κάνω κάποιο λάθος και με τιμωρήσει. Πολλές φορές ένιωθα πως μου φέρεται έτσι γιατί τον απογοητεύω. Ήθελα να είμαι τέλεια για τον σύζυγό μου, γι' αυτό προσπαθούσα να θυμάμαι πώς με ήθελε, για να μην τον κάνω να θυμώνει ή να με βάζει στο μάτι όπως γινόταν σχεδόν πάντα.
Φορούσα ένα ανάλαφρο ριχτό φόρεμα με τιράντες. Ήταν αρκετά κοντό, καθώς ήταν πολύ πιο πάνω από τη μέση των μηρών μου. Ήταν Μάιος, μα έκανε ζέστη, οπότε φορούσα σαγιονάρες που ταίριαζαν στα χρώματα με το κοραλί φόρεμα. Κάθισα και έβαψα ακόμα και τα νύχια των ποδιών μου. Τα μαλλιά μου μοσχοβολούσαν από το σαμπουάν. Ένιωθα περήφανη για τον εαυτό μου. Αυτή τη φορά ήμουν άψογη. Ίσως ακόμα και να του φτιάξω τη διάθεση όταν με δει. Μ' αυτή την τελευταία ευχή μου, πήρα μια βαθιά ανάσα κι έσπρωξα το πόμολο της πόρτας να του ανοίξω.
- Άργησες!
Είπε μπαίνοντας φουριόζος μες στο σπίτι, χωρίς να με προσέξει καν. Φαινόταν κουρασμένος.
Το χαμόγελό μου έπεσε στιγμιαία. Πήγα να του πάρω την τσάντα γραφείου που κρατούσε για να τον ξεκουράσω. Μου την τράβηξε όμως, αφήνοντάς την ο ίδιος πάνω στο τραπέζι και κάθισε κουρασμένος στη μέση του τριθέσιου λευκού καναπέ.
- Δύσκολη μέρα;
Ρώτησα διστακτικά, προσπαθώντας να δείξω κατανόηση κι ενδιαφέρον για τον άντρα μου.
Είχε κλειστά τα μάτια καθώς είχε γύρει το κεφάλι πίσω στην πλάτη του καναπέ, αφήνοντας στο οπτικό μου πεδίο τον μακρύ, μυώδη λαιμό του. Ξεροκατάπια στη θέα, καθώς ήταν ξεκούμπωτα τα πάνω κουμπιά του πουκαμίσου του, αναγκάζοντας το διψασμένο βλέμμα μου να ταξιδέψει πάνω στο εκτεθειμένο κομμάτι του κορμιού του. Πάντα το κορμί του ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου!
Στα λόγια μου όμως σήκωσε το κεφάλι κι άνοιξε το ένα μάτι κοιτάζοντάς με καχύποπτα. Αυτά τα μάτια του...!
Είχαν το καθαρό γαλάζιο ενός τέλειου, ασύννεφου ουρανού, με μια μικροσκοπική λωρίδα σκούρου μπλε που τονίζει τις εξωτερικές άκρες των ίριδών του. Τα μάτια του έλαμπαν από ένταση και μια διάνοια που λίγοι άντρες κατείχαν. Μπορούσαν να κόψουν σαν ξυράφι, τη στιγμή που θ' αντίκριζαν τον άλλον. Είχα την αίσθηση ότι η εμφάνισή του μπορούσε πραγματικά να σκοτώσει. Ή τουλάχιστον, να συνθλίψει. Και σίγουρα ήμουν συντετριμμένη αυτή τη στιγμή. Σαγηνευμένη από έναν άντρα πολύ τέλειο για να είναι αληθινός. Αυτός ο εξωπραγματικός άντρας, που έτυχε να είναι ο σύζυγός μου και η εντυπωσιακή ομορφιά του σε συνδυασμό με τους ερωτικούς τρόπους να με παρασύρει στο «παιχνίδι» του, ήταν ένα δίκοπο μαχαίρι για την αδύναμη καρδιά μου.
Αμέσως ένιωσα αμήχανα. Φοβήθηκα ότι μ' έπιασε να τον κοιτάζω λαίμαργα. Ήξερα τη συνέχεια μετά από αυτό. Αν με καταλάβαινε, άρχιζε το "παιχνίδι του." Το μόνο σίγουρο ήταν ότι εγώ θα ήμουν πάντα η χαμένη και τότε θ' άρχιζε τις τιμωρίες του. Νομίζω πως ήθελε να χάνω επίτηδες, για να πραγματοποιεί τις περιβόητες τιμωρίες του.
Άργησα, μα ήμουν αναγκασμένη να τον συνηθίσω και γρήγορα μάλιστα, πρωτού εξοργιζόταν περισσότερο.
Ήταν η πρώτη φορά που μου έριξε βλέμμα από το πρωί. Τουλάχιστον θα εκτιμούσε την προσπάθειά μου να δείξω όμορφη για εκείνον κοιτάζοντάς με.
Αντί ν' απαντήσει στην ερώτησή μου έστω μ' ένα "ναι" ή "όχι", έσυρε το βλέμμα του αργά πάνω μου, σκανάροντάς με από πάνω μέχρι κάτω.
Ξεροκατάπια. Ήξερα όμως ότι δεν είχα να φοβάμαι τίποτα. Είχα αυτοπεποίθηση και απ' όσο ήξερα, καμία σύζυγος δεν ξόδευε τόσες ώρες στην περιποίησή της μόνο και μόνο για να είναι ευπαρουσίαστη κι επιθυμητή στον άντρα της.
Πάντα το βλέμμα του όταν με σκάναρε έτσι, μ' έκανε να νιώθω άβολα, αμήχανα. Ήμουν σίγουρη ότι θα έβρισκε μια ατέλειά μου για να την επισημάνει, να μου κάνει παρατήρηση για να έχει δικαιολογία να μου φερθεί όπως μου φέρεται εδώ κι ένα μήνα από τότε που παντρευτήκαμε.
Το βλέμμα του στάθηκε τελικά στο στήθος μου. Πάντα ένιωθα ένα μικρό κόμπλεξ γι' αυτό. Από τότε που πήγαινα γυμνάσιο. Άλλα κορίτσια της ηλικίας μου ήταν τόσο προικισμένα, ενώ το δικό μου είχε ξεχάσει να μεγαλώσει. Απλά αρνούνταν να το κάνει πεισματικά. Όταν το κοιτούσε εκείνος, μου θύμιζε τα αγόρια που με κορόιδευαν για το μέγεθός του.
- Φοράς σουτιέν;
Ρώτησε ξεκάρφωτα.
Αφού κατάπια πρώτα για να δώσω χρόνο στον εγκέφαλό μου να λειτουργήσει, κατάλαβα το λάθος μου. Γιατί το ξέχασα; Ίσως όταν διάλεγα φόρεμα, είχα βάλει ένα σουτιέν πειραματικά που αναδείκνυε το μικρό μου στήθος και το έδειχνε αρκετά ικανοποιητικό, θέλοντας να πάρω κουράγιο κι αυτοπεποίθηση, όμως ξέχασα να το βγάλω.
Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξήθηκαν. Τί πιθανότητες είχα να μην τον εκνευρίσω που παράκουσα την πιο σημαντική εντολή του; Να μη φοράω σουτιέν;
- Ναι...
Είπα ξεψυχισμένα.
- Βγάλ' το.
Διέταξε καθώς με κάρφωνε με τα μάτια.
Ξεροκατάπια.
Πήγα να βγάλω το φόρεμα αλλά με σταμάτησε.
-...χωρίς να βγάλεις το φόρεμα.
Πρόσθεσε και με κοιτούσε μ' ένα πονηρό χαμόγελο, παίρνοντας θέση, λες κι ήταν έτοιμος να δει κανένα σόου ακατάλληλο γι' ανηλίκους.
Προσπάθησα να σκεφτώ πως θα τα καταφέρω να κάνω αυτό που μου είπε. Γιατί με δυσκόλευε; Το ήξερα ότι είχε βάλει στόχο να με ταλαιπωρεί και να με βασανίζει. Να με φέρνει σε δύσκολη θέση για να κάνω λάθη και να με τιμωρεί, λες κι αυτός ήταν ο σκοπός της ζωής του, αυτό που του έδινε νόημα, χαρά και λόγο ύπαρξης. Τί σόι ιδέα είχε για τον γάμο; Πώς όμως να ξέρω όταν δε μιλάμε ποτέ;
Πολλές φορές ένιωθα πως με ξεγέλασε. Με παντρεύτηκε για να έχει μια γυναίκα να τη βασανίζει και να την εκμεταλλεύεται. Το μόνο καλό που είχε, είναι ότι ποτέ δεν με έχει χτυπήσει. Αν ήταν να με τιμωρήσει, θα ήταν να με φέρει σε αμηχανία, να με κάνει να ντρέπομαι γιατί μάλλον κατάλαβε ότι ήμουν αρκετά ντροπαλή, ή θα με παρενοχλούσε σεξουαλικά. Όπως και να έχει, δε μου άρεζε και δεν μου έπαιρνε να του πάω κόντρα. Ήταν ένας άντρας μ' επιβολή και κύρος, ψηλός, γεροδεμένος, με κατάμαυρα μαλλιά και γαλάζια μάτια που έκαναν αντίθεση. Κοφτερό σαγόνι μ' έντονα ζυγωματικά, συνήθως εσκεμμένα-αξύριστο μούσι και μακρύ λαιμό.
Ήταν γυμνασμένος με φαρδιές πλάτες, πλατύ, σκληρό στήθος, κοιλιακούς γραμμωμένους που κατέλληγαν σε λεπτή μέση. Είχε δυνατούς μηρούς και γλουτούς που έκανε το γυναικείο πληθυσμό να καρφώνεται όταν περπατά στο δρόμο. Είχε μυς ομοιόμορφα κατανεμημένος σε μέρη που δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι ένας άντρας μπορούσε ν' αποκτήσει μυς. Απέπνεε μια ακατέργαστη αρρενωπή δύναμη που έκανε τα πόδια μου να τρέμουν σαν ζελές και την καρδιά μου να χτυπά σε ξέφρενο ρυθμό, την ένιωθα αυτή τη δύναμή του, χωρίς καν να τον δω γυμνό, πόσο μάλλον όταν τον αντίκριζα χωρίς ρούχα...
Γενικά ήταν ευπαρουσίαστος, με εμφάνιση που έκοβε την ανάσα, αν και το βλέμμα του μονάχα, είναι αρκετό για να σε γδύσει όταν σε κοιτάει. Αυτή την εικόνα έβλεπαν όλες οι γυναίκες και τον θαύμαζαν, είμαι σίγουρη. Δεν είχαν ιδέα όμως ότι η εικόνα του αυτή, ήταν μονάχα μια μάσκα, μια παγίδα. Ήταν η μεταμφίεση για τον ίδιο τον Άρχοντα του Σκότους. Η εικόνα του ξεγελούσε. Σε έκανε να μη βλέπεις το Τέρας που έκρυβε μέσα του. Ένα άκαρδο, άψυχο, σαδιστικό τέρας που μοναδικός του σκοπός ήταν να ρουφήξει αργά-αργά την ενέργεια του θύματός του, ώστε να είναι άβουλο πλάσμα, έρμαιο στα αδίστακτα χέρια του. Ήμουν βορά στο όρνεο. Το πρόβατο που είναι εκτεθειμένο σε ένα λιβάδι, έτοιμο να το κατασπαράξει ο μεγάλος κακός λύκος που ονομάζεται Τσέην.
Έτσι ένιωθα κι εγώ αυτή τη στιγμή. Εκτεθειμένη. Η καρδιά μου δούλευε υπερωρίες και δεν ήξερε πώς ν' ανταπεξέλθει στο νέο στρες που μου προσέθετε εκείνος.
Περίμενε να υπακούσω.
Αφού δεν έκανα ακόμα καμία κίνηση, σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ και με πλησίασε.
Ξεροκατάπια. Αυτό ήταν. Θα με τιμωρούσε. Ποιός ξέρει τί θα μου έκανε που άργησα να κάνω αυτό που μου είπε...
- Σήμερα αργείς στα πάντα!
Είπε απειλητικά μπροστά μου καθώς έβαλε τα χέρια του στη μέση του, λες και προσπαθούσε να με εκφοβίσει με τη στάση του. Ήταν σ' απόσταση εκατοστών μπροστά μου κι ένιωθα το βλέμμα του στα μάτια μου. Δεν μπορούσα όμως να τον κοιτάξω. Κοιτούσα κάτω.
- Θα το κάνω εγώ λοιπόν.
Είπε και τυλίγοντας ένα δάχτυλο γύρω από το λάστιχο της τιράντας του σουτιέν, το γλίστρισε από τον ώμο μου στο μπράτσο. Ένιωσα ανακούφιση γιατί η αλήθεια ήταν υπερβολικά σφιχτό. Ήμουν σίγουρη ότι θα είχε αφήσει κόκκινο σημάδι από το λάστιχο. Δυστυχώς είχα πάρει ένα νούμερο μικρότερο επίτηδες για να δείχνει το στήθος μου πιο πλούσιο.
Κατέβασε και την άλλη τιράντα. Με μερικές μικρές μανούβρες, κατάφερε να βγάλει τις τιράντες του σουτιέν από τα χέρια, χωρίς να κατεβάσει τις τιράντες του φορέματος. Άραγε πόσες φορές το έχει κάνει σε άλλες για να είναι τόσο καλός κι ακριβής; Άρχισαν να με τριγυρίζουν λογισμοί.
Έπειτα σέρνοντας τα χέρια του κάτω από το κοντό φόρεμά μου, ανατρίχιασα στο άγγιγμά του. Όσο απαίσια κι αν μου φέρεται, πάντα είχα αυτή την αντίδραση όταν με ακουμπούσε. Το κορμί μου απλά δεν μπορεί να τον ξεπεράσει. Ξυπνάει στο άγγιγμά του κι αυτό δεν μπόρεσα να το αλλάξω, ούτε να το τιθασεύσω, παρόλο που ήξερα ότι την επόμενη στιγμή θα είναι σκληρός μαζί μου.
Έφτασαν τα χέρια του στη μέση μου και συνέχισαν πάνω μέχρι που βρήκαν το σουτιέν μου.
Καθώς είδα ότι με κοιτούσε στα μάτια, χαμήλωσε το βλέμμα του στο εντυπωσιακό-για τα δικά μου δεδομένα-εξαιτίας του σφιχτού σουτιέν- μπούστο μου και ένιωσα τα χέρια του να πιάνουν την άκρη από το σουτιέν και να τραβάει αργά προς τα κάτω, χωρίς να το ξεκουμπώνει.
Όταν κατάλαβα τί έκανε, τίναξα το βλέμμα μου πάνω του που εκείνη τη στιγμή με κοιτούσε με ένα σαδιστικό χαμόγελο. Το τρομαγμένο βλέμμα μου τα έλεγε όλα.
Αυθόρμητα πήγα να πιάσω τα χέρια του για να τον σταματήσω. Το σουτιέν μου ήταν πολύ σφιχτό. Ο τρόπος που μου το έβγαζε...Ήθελα να το αποφύγω.
- Τί κάνεις;
Είπε και σταμάτησε στο σημείο που βρισκόταν. Το βλέμμα του θυμωμένο κι αυστηρό.
- Μην το κάνεις έτσι, άσε να το ξεκουμπώσω...
Παρακάλεσα.
Ένα στραβό, κοροϊδευτικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα αισθησιακά χείλη του.
- Η εντολή μου ήταν σαφής. Δεν θέλω να φοράς σουτιέν. Δεν φταίω εγώ αν πήρες τόσο μικρό νούμερο, ώστε να σου αφήνει και κόκκινα σημάδια πάνω στο σώμα σου.
Ήξερε. Ήξερε ότι έχω κόμπλεξ. Ήξερε ότι αν πήρα κάτι τέτοιο είναι για να δείχνω ομορφότερη. Ενδόμυχα το έκανα για εκείνον κι αυτός με ειρωνευόταν. Με κορόιδευε!
Εξάλλου δεν μπορούσα να καταλάβω την εμμονή του με το να κυκλοφορώ χωρίς σουτιέν. Τώρα όμως άρχισα να καταλαβαίνω. Ήθελε να με ρεζιλέψει, να με κάνει να νιώθω άσχημα, κάθε φορά που θα το είχα εκτεθειμένο, ίσως ήθελε να με κοροϊδεύει με κάθε ευκαιρία.
Συνέχιζε να το κατεβάζει αργά, καρφώνοντας τα μάτια του στα δικά μου, λες και περίμενε την έκφραση πόνου μου με αδημονία και λαχτάρα.
Όταν έφτασε στο κρίσιμο σημείο, ένιωσα έναν σουβλερό πόνο κι ούρλιαξα γραπώνοντας με τα νύχια μου το πουκάμισό του.
Το στήθος μου ήταν ένα από τα ευαίσθητα σημεία του κορμιού μου και δυστυχώς ο Τσέην το κατάλαβε από την πρώτη νύχτα του γάμου μας και δεν έχανε ευκαιρία να το χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον μου κάθε φορά που ήθελε να με "τιμωρήσει".
Ένιωσα σχεδόν δάκρυα στα μάτια. Γιατί να μου φέρεται έτσι; Αυτό που με πονούσε ήταν η χαρά και η έκσταση που ένιωθε αυτή τη στιγμή. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν ένας σαδιστής. Ένα τέρας με την αμφίεση του πιο γοητευτικού και σέξυ άντρα που έχω δει. Όσο σκέφτομαι την πρώτη φορά που τον συνάντησα και ήταν σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού, νόμιζα πως δεν μου άξιζε να συναντήσω έναν τέτοιον άντρα! Ήταν υπερβολικά τέλειος για να είναι αληθινός. Κι εγώ, υπερβολικά τυχερή για να ρίξει το βλέμμα του πάνω μου.
Ακόμα κι όταν θέλησε να με γνωρίσει καλύτερα και κανονίσαμε ραντεβού, νόμιζα πως με κορόιδευε κι ότι μου έκανε πλάκα. Μάλιστα όταν πήγα στο πρώτο μας ραντεβού ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα με έστηνε και θα γελούσε με το αστείο. Κι όμως, ήρθε. Και περάσαμε υπέροχα. Ήταν τέλειος. Ιδανικός! Είχα πλέον τυφλωθεί.
Δεν υποπτεύθηκα τίποτα όταν με ζήτησε πολύ σύντομα σε γάμο. Δέχτηκα αμέσως, μην πιστεύοντας την ανέλπιστη τύχη μου.
Πού να 'ξερα ότι το παραμύθι μου θα τελείωνε την πρώτη νύχτα του γάμου μας, ένα μήνα πριν...
Diana Ray
