Confesso que outrora ousei
Ser de algum modo radiante
E creio que por um instante
Um mínimo de luz emanei.
Todavia, era apenas um brilho
Fadado à extinção do que o gerou
E conforme com o tempo foi consumido,
À minha real natureza revelou:
De fato, sou o vácuo sideral
Entre o fulgor de estrelas,
Somente frieza e escuridão;
Inospitalidade imediata e visceral,
Puras trevas onde quer que esteja,
O suprasumo do vazio e da solidão.
Okuduğunuz için teşekkürler!
Ziyaretçilerimize Reklamlar göstererek Inkspired’ı ücretsiz tutabiliriz. Lütfen AdBlocker’ı beyaz listeye ekleyerek veya devre dışı bırakarak bizi destekleyin.
Bunu yaptıktan sonra, Inkspired’i normal şekilde kullanmaya devam etmek için lütfen web sitesini yeniden yükleyin..