u16142882011614288201 Estefania Díaz

Conoces a alguien, creces con ese alguien, en el camino se aman pero en las circunstancias de su camino ocurre una variante y ahora dejas que el tiempo se pierda pero lograras querer una vez más aunque quien diria que jamás dejaste de amar ¿confuso? Puede ser


Romantizm Genç Yetişkin Romantizmi 13 yaşın altındaki çocuklar için değil.

#amor #amistad #colegio #eleccion
1
450 GÖRÜNTÜLEME
Devam etmekte - Yeni bölüm Her Perşembe
okuma zamanı
AA Paylaş

Capítulo 00

Tengo la costumbre de perderme en mis pensamientos donde busco caer en una enorme piscina y estando en lo profundo me rodeo de varias palabras e imágenes que solo buscan complicarme la salida a la realidad. Quiero decir si me pongo a “nadar” demorare mucho en salir a menos que alguien logre sacarme, debo confesar que solo dos personas lograron con éxito sacarme de mi “nado”, tan solo dos, y ahora ni eso puedo aspirar, me encuentro aquí completamente solo a la espera de algo o de alguien que le ponga fin a esta miserable tortura.

Si se me permite perder la conciencia espero ver tu rostro una vez más, tan solo una y poder decir adiós, aunque sé que no me escucharas, y a ti no creas que me he olvidado de nuestra historia que no pude ser y que solo existió en mi mente por todo el absurdo llamado “cobardía”.

Tengo mi lista en el bolsillo del pantalón pero no lo logro alcanzar, se me hace ridículo que no haya podido completar ni lo más sencillo, quiero retroceder a esos días, necesito ver que pude haber hecho mejor las cosas para lograr otro desenlace. Siento que es tarde pero ¿realmente lo es?










—¿Has visto mi blusa? No puedo irme a trabajar sin ella.

—Tan solo recuerdo que la hicimos desaparecer anoche. Revisa bien debajo de la cama tal vez uno de los dos lo debe de haber pateado por ahí.

—¿En verdad? ¡no puede ser! necesito irme en unos minutos al trabajo sino llegaré tarde y sabes que no puedo darme el lujo de eso.

—Si quieres te llevo, a ver si te ayudo a encontrarlo ¿ves? Por eso te dije en varias ocasiones que ya era tiempo de ir trayendo tus cosas a mi departamento. En el peor de los casos voy a una tienda y te compro una blusa por mientras.

—Gracias pero no necesito que me compres ropa, ya hemos hablado de eso amor, no quiero que cometamos los mismos errores, estamos haciendo las cosas lentamente porque quiero que esto funcione ¿acaso tu no?


Entenderte puede ser la misión más difícil que he decidido aceptar en la vida, es cierto que todo en el pasado fue complicado pero supongo que ya siendo un poco más maduros podemos rescatar lo que alguna vez dejamos que se rompiera en varios pedazos, dispersos en el aire que de alguna forma no queríamos ver pero nos rodeaban, de alguna forma nos acechaban dentro y fuera de la realidad, se me ocurre que eso era una señal para no rendirnos y que esto no podía finalizar por inmadurez. No obstante, sabes que esto no es real.

—¡Lo encontré! —grité emocionado.

—¿En serio? ¡Gracias amor! Solo le pasaré un poco la plancha y tendré que salir volando, es más creo que aceptaré tu sugerencia de llevarme. Sigue en pie ¿verdad?

—Claro que si, sabes que no te negaría ningún favor.

—Eres alguien único, creo que jamás habrá alguien como tu.

—Si lo hubiera ya te habrías ido hace años.

Sabes que esto no es real, estas que miras en tus recuerdos, ya no te encuentras en ese lugar o tal vez jamás estuviste ahí ¿estás ahí realmente o solamente te aferras a tus últimos instantes de felicidad? El tiempo no se detiene por ti, todo pasa, todo sigue andando.

Es cierto ¡es cierto! No estoy en el departamento, estoy aquí atorado sin poder hacer nada, no puedo usar mi teléfono, el estúpido aparato está completamente destruido, no entiendo que fue lo que paso, no comprendo nada, pero sé que si cierro los ojos de nuevo, podre verte una vez más, tan solo quiero cumplir mi capricho. Déjenme ser egoísta por primera vez en mi vida ¡Por favor Dios! ¡ya basta de retos y obstáculos! Ya no puedo con tantas cosas para aprender y apoyar, necesito que me cumplas lo que más he anhelado, devuélveme mi tiempo junto a ella. Estoy preso sin poder mover una extremidad, estoy totalmente inmerso en mi mente y mis emociones, tan solo estoy yo en este frio lugar, con un teléfono roto y una lista que jamás llegue a completar. La persona que aún me necesite, puede que pueda salvarme de este lugar, si debo ahogarme en esta soledad es porque no merezco ser salvado, alguien me amó, eso lo sé muy bien y alguien también me quiso muchísimo. Nadie debe estar en esta situación, absolutamente nadie. Mi vida incierta puede que esté llegando a su fin ¿Quién se anima a comprender todo esta confusión?



10 Mart 2021 00:19 0 Rapor Yerleştirmek Hikayeyi takip edin
0
Sonraki bölümü okuyun Capítulo 01

Yorum yap

İleti!
Henüz yorum yok. Bir şeyler söyleyen ilk kişi ol!
~

Okumaktan zevk alıyor musun?

Hey! Hala var 12 bu hikayede kalan bölümler.
Okumaya devam etmek için lütfen kaydolun veya giriş yapın. Bedava!

İlgili Öyküler