hxneychim -ˋ ➪﹏#𝑁𝑖𝑛𝑖」

◛⑅·˚ ༘ ♡ » "No siento nada por Park Jimin", negaba Yoongi a su amigo. Y también dejaba lo que estaba haciendo, y en su lugar pasaba el tiempo restante del día maldiciendo a su amigo. Pero ahora dice: "No me gusta Park Jimin". Se sonrojaba y ahuecaba sus propias mejillas. "Es sólo que cuando veo su cara, no quiero vomitar. Y cuando no lo veo me arruina el día. No tengo nada con Park Jimin. Tengo mucho." Y su amigo ponía los ojos en blanco, pero secretamente los shippeaba. « ❀;; YoonGi x Jimin ❀;; fluff, humor ❀;; Traducción. ❀;; college!au ❀;; cc: @i_ship_us // https://archiveofourown.org/works/6589993


Hayran Kurgu ünlüler Tüm halka açık.

#Yoonmin #minyoongi #parkjimin #fluff #humor #Hoseok #inkspiredstory #au
8
555 GÖRÜNTÜLEME
Tamamlandı
okuma zamanı
AA Paylaş

- ͙۪۪̥˚┊❛ parte única ❜┊˚ ͙۪۪̥◌

"Supera ya tu pequeño enamoramiento con Park Jimin si nunca vas a hacerlo canon."


"¿Canon?" Yoongi abre su lata de refresco y bebe de un trago. Ya ni siquiera se molesta en lanzarle a su amigo una mirada de fastidio. "¿Qué demonios es eso?"


"Ya sabes... cuando tú y tu enamoramiento no están sucediendo."


"No, no estoy un poco enamorado de Park Jimin". Yoongi se mueve en su asiento. Mira su hamburguesa con asco, haber comido eso durante casi un mes seguido lo ha puesto en un estado de ánimo de negación de hamburguesas. "Estoy muy enamorado de Park Jimin. Y quiero que sea canon."


Se levanta y va a pedir un kimbap triangular en su lugar.


Todos los que conocen a Yoongi saben que es bisexual. De hecho, ha decidido salir del armario cuando su ex novia lo dejó por un chico de la fraternidad, y para vengarse de ella Yoongi hizo 3 cosas.


1. Sedujo al nuevo novio de la chica.


2. Consiguió que el novio la engañara.


3. Dejó al chico.


Fue el tema más candente en la lista de cotilleos de todo el mundo durante semanas. Al parecer, Yoongi era conocido por tener el mejor momento para salir del armario. Y empezaron a apodarlo con varios nombres que terminaban en bi. Uno de los más famosos es Bi Despiadado, aunque a Yoongi le gusta más Proveedor de justicia para tramposos Bi. Su amigo ha dicho que suena como un eslogan poco convincente para una película de superhéroes fracasada. El debate sigue vivo.


Yoongi siempre ha sabido que podía ir en los dos sentidos, pero sólo cuando tuvo al novio de su ex rogándole en la puerta de su casa que le tomara, se dio cuenta de que quería ir en los dos caminos. Intentó estar con muchas chicas después de eso, pero ninguna parecía capaz de hacerle sentir débil y patético y maravilloso al mismo tiempo. Luego, se relacionó con chicos. Y fue lo mismo. Ninguno le había hecho sentir lo mismo.


Y entonces se cuestionó si realmente era bi, o era algo pasajero. Sobre todo con la adrenalina de vengarse de su ex y demás. Así que se quedó soltero desde entonces. Llevaba un año sin chicos ni chicas. Sólo amigos casuales.


Y entonces el destino se cansó y lanzó a Park Jimin en el camino de nuestro despiadado bi. Fue ese día en el campo de fútbol - Yoongi estaba pateando la máquina expendedora por consumir su dinero y no darle su refresco. Frustrado, se dio la vuelta y maldijo en voz alta, y entonces se fijó en el chico que estaba de pie, lejos de él, en el campo. En ese momento, como si un único foco hubiera brillado sólo sobre el chico, Yoongi no vio a nadie más. Yoongi sólo vio a Park Jimin y las mariposas resucitaron mágicamente. Su estómago se revolvió al ver a Jimin. Tuvo que tomar asiento en el banco cercano para calmarse porque ver a Jimin era como estar jodidamente hambriento y ver que el camarero se acercaba con la comida que habías pedido. Pura felicidad.


Su mano se dirigió hacia la única persona que estaba sentada cerca de él sin importarle quién era. "Disculpa, ¿puedo preguntarte algo?"


"Tengo novio."


"Genial. Entonces, ¿sabes quién es ese chico?" Señaló hacia Jimin.


La chica hizo una pausa, miró detenidamente a Yoongi y luego sonrió un poco. "Ahh, sí. Lo sé."


"¿Cómo se llama?"


"Eres Min Yoongi, ¿verdad? ¿El despiadado bi, Min Yoongi?"


Yoongi le lanzó una mirada wtf. "El nombre del chico, por favor. Me conozco muy bien."


"Ese chico ya tiene novio." La chica le mostró a Yoongi una cara que supuso que debía hacerle sentir lástima. Pero sí, saber que el chico ya estaba comprometido con otra persona en realidad le molestó bastante.


"Muy bien." Yoongi dijo en voz baja. Se levantó del banco y echó una última mirada al chico. Un descubrimiento tan decepcionante. Demasiado tarde. "No importa, entonces."


"Puedo separarlos por ti si quieres."


Yoongi se sentó de nuevo casi al instante. "No harás tal cosa, ¿me oyes? Si es infeliz de alguna manera, voy a encontrarte y hacerte pagar."


"Vaya." La chica realmente sonrió. "Tanta dedicación y ni siquiera es tu novio. Me siento mal sabiendo que mi hermano se merece algo mejor que su actual fuckboy."


"¿Qué?"


La chica saludó. "¡Oppa! ¡Jimin oppa!" El chico se giró. Cuando la vio, le devolvió el saludo. Yoongi miró entre la chica y el chico, y luego se golpeó la cara.


"¡Qué estúpido soy...!"


"Adiós, Min Yoongi." La chica le hizo un guiño travieso antes de salir corriendo hacia su hermano. Yoongi la observó mientras llegaba hasta su hermano, vio que le decía algo y miró a Yoongi. Yoongi fijó su mirada en su teléfono, fingiendo que estaba leyendo algo muy importante. Evitó a toda costa el contacto visual.


Pasaron unos instantes y volvió a levantar la vista, descubriendo que ambos habían desaparecido.


Jimin tiene una hermana. Yoongi podría usar su doble espada y acercarse a él. Lo había imaginado y podría funcionar. Una venganza inversa a la de su ex. Pero no, Yoongi lo decidió. No, no podía arriesgar su ya casi nula oportunidad con este chico. No con éste. Necesitaba pasar desapercibido y jugar seguro, ser bueno, ser paciente.


*


Cuando Yoongi le contó a su amigo lo de Jimin, la cara de su amigo se iluminó y tenía una de las expresiones más brillantes. Es como la cara de una madre a la que le acaban de decir que su hijo va a traer a casa una chica... o en este caso, un chico.


"¿Estás seguro?"


"Afirmativo." Yoongi confirmó una vez más. Se tocó el pecho al sentir que su corazón latía con fuerza contra su costilla. "Está vivo de nuevo."


"Whoa..." El amigo de Yoongi casi aplaude. No había visto a su amigo de esta manera en mucho tiempo. Ni siquiera cuando Yoongi aún estaba con su ex infiel, no era así. No era hasta este punto. "¿Dónde está ese Jimin? Quiero verlo."


"No sé qué está estudiando. Sólo lo vi una vez."


"¿Una vez? ¿Eso es todo?"


"Sí."


"¿Por qué no preguntaste más específicamente?"


"Ni siquiera pude hablar con él, genio."


"Entonces acechémoslo."


"¿Empezando por dónde?"


"No sé, vamos a mirar alrededor"


Yoongi soltó una bocanada de aire de sus labios y luego apoyó la cabeza en la silla de la biblioteca. Sus ojos recorrieron los rostros de la gente hasta que uno conocido se le apareció. Se incorporó rápidamente, dando un codazo a su amigo.


"Mirar alrededor funciona. Extraño."


"Oh, Dios mío", exclamó su amigo. Si esto fuera anime, a su amigo se le saldrían los corazones de los ojos justo en ese momento. "Qué bombón. Tú, amigo mío, tienes un gusto muy fino."


"¿Está fuera de mi alcance?" Preguntó mientras levantaba la cabeza hacia donde estaba Jimin. Jimin estaba mirando por encima de la estantería de Literatura y parecía que estaba luchando por encontrar el libro que quería.


Al verlo de cerca, Yoongi se dio cuenta de la complexión del cuerpo de Jimin y de lo perfecta que sería su altura con la de Yoongi. Jimin llevaba un gorro rojo oscuro ese día, su pelo negro resaltaba su cara blanca. Su camiseta blanca iba bien con sus pantalones cortos azul oscuro.


Y sus Converse rojas se habían convertido en la nueva cosa favorita de Yoongi.


Cuando seas mío, te diré que odio las Converse pero que me encantan en ti. Y querría un par para mí, del mismo color, sólo porque quiero impresionarte- Yoongi sacudió la cabeza y apartó la mirada de Jimin. ¿Qué clase de mierda cursi acaba de ser ese pensamiento? Sólo podía reprocharse a sí mismo.


"No. Ustedes dos son perfectos." Dijo su amigo, finalmente.


**


Yoongi se sienta en su asiento habitual. La literatura es un aburrimiento para él, y sólo necesita 6 horas de crédito para graduarse. Puede presentarse dos veces y es suficiente. Pero el crédito no es la razón por la que ha elegido Literatura. Park Jimin es la razón por la que ha elegido Literatura.


El crédito también, por supuesto, pero Park Jimin-más razones son para Park Jimin. El chico de pelo negro esponjoso, mochila grande, pantalones cortos y camiseta, Park Jimin.


Oh, sólo el Señor sabe cuántas veces al día Yoongi ha repetido ese nombre en su maldita cabeza. ¿Él ve la máquina expendedora? Me pregunto si Park Jimin quiere algún refresco ahora mismo. ¿Le gusta la Coca-Cola o la Pepsi? ¿En la cafetería? Hombre, me gustaría que Park Jimin se sentara frente a mí. Sería como esas películas cliché de la escuela secundaria, excepto que más genial, por supuesto, ¡porque es Park precioso Jimin! Leyendo las diapositivas durante las clases: ¿Park Jimin tiene buena vista? Quiero comprarle unas gafas a juego si no las tiene. Dejando caer su pluma: ¿Park Jimin lo habría recogido por mí si estuviera aquí? Claro que sí. Él es el caballero Park Jimin. Volviendo a casa: ¡Quiero tanto ir a casa con Park Jimin!


Patético, diría el Señor. O si no lo hiciera, lo haría todo el mundo. Además, qué tonto enamorado. Si Yoongi llegaba a decir esos pensamientos en voz alta, sabía con certeza que su amigo haría como si no lo conociera. Una reacción justa, se dijo a sí mismo.


"¿Le has visto hoy?" le pregunta el amigo de Yoongi mientras ambos se dirigen juntos a la siguiente clase. Yoongi simplemente asiente con la cabeza. " ¿Tuvieron una conversación?"


"No."


"¿Todavía?"


"Bueno, no tengo nada que decir"


"¿Decir hola?"


"Hola... ¿Así de fácil?"


"¿Y cómo estás, tal vez? ¿O... O pedir sentarse a su lado?"


" ¿Sentarme al lado de él? Amigo, tengo mi asiento. Mi habitual y único asiento. No soy una furcia de asientos."


"Bien, entonces, asiento-virgen. Pregúntale por la última clase. Di que olvidaste tu nota. Pide prestado un bolígrafo. Pide prestado el cargador del teléfono. ¿Pedir un pañuelo de papel? ¿O pedirle que se case contigo? No sé, ¡hay demasiadas posibilidades!."


"¡Whoa!" Yoongi pone su palma contra el pecho de su amigo. "Calma las tetas. No le pediré a nadie que se case conmigo"


"Entonces sigue saludando, Min Yoongi. Inténtalo conmigo. Dilo. Hola~ Así."


Yoongi suspira, pero no por nada de lo que dice su amigo. A veces suspira, sólo porque le hace sentir sofisticado.


"Muy bien. Hola, Park Jimin."


"¡Hola!"


Ambos chicos saltan de sorpresa cuando una tercera voz les responde. Miran detrás de ellos y encuentran a Jimin de pie. Está sosteniendo sus libros de texto contra su pecho y su mochila aferrada a uno de sus malditos y sexys hombros anchos.


"Qué mierda... " Yoongi se tapa la boca. "¿Estuviste caminando detrás de nosotros todo este tiempo?"


"Sí."


Yoongi saca su bolígrafo y lo presiona contra el cuello de Jimin. "¿Cuánto has oído?"


"Lo suficiente como para estar de acuerdo en que es demasiado rápido para casarse."


"Eso es, vamos a tirar su cuerpo al río Han."


"No, Yoongi. No vamos a tirar su cuerpo al río Han." El amigo de Yoongi interviene frenéticamente. Jimin deja escapar un suspiro de alivio. Su amigo entonces añade: "Lo enterraremos en mi patio trasero. Ayudará a fertilizar las flores de mi madre."


Jimin da un paso atrás con cuidado. "Nadie enterrará ningún cuerpo, ¿de acuerdo? Sé amable. Soy simpático."


"Sabes demasiado", Yoongi sacude la cabeza. "Me destruirás."


"¿No lo hago ya?"


Jimin tiene una sonrisa misteriosa en sus labios. Por una vez, Yoongi se siente intimidado. Retira su mano, dejando caer su bolígrafo de nuevo en su bolsa. Esto es un poco ridículo, piensa, la próxima vez se asegurará de comprar un cuchillo de verdad y llevarlo siempre consigo. Al menos entonces Jimin dejaría de ser tan grosero.


"Eres ... " se encuentra sin saberlo de acuerdo con Jimin. "Quiero decir, no. ¡No! ¡Maldita sea, se supone que no debía admitir eso!"


"Voy a necesitar mucho más que un hola y un bolígrafo en la garganta. Mi nivel de exigencia es bastante alto." Jimin sonríe satisfecho. "Pero he oído que tú tampoco eres tan malo. Tienes algo contra los ex infieles, ¿no? Me identifico."


"¡Joder! Cállate. ¿Qué te ha hecho? ¿A quién tengo que matar? Demonios..." Yoongi maldice cuando Jimin sigue sonriendo en la comisura de los labios. "¡Mierda! Joder... él-" se gira hacia su amigo, y susurra violentamente. "Míralo. ¡Es demasiado hermoso! Joder con mi vida."


"Entonces, ¿vas a pedirme una cita o tengo que quedarme aquí y seducirte mucho más tiempo?" Jimin aprieta los labios con fastidio. "O puedes responder eso cuando vengas a sentarte conmigo en la próxima lectura."


Yoongi maldice de nuevo, esta vez internamente.


¡Que se joda este chico! Literalmente.


*


Yoongi entra en el aula y la primera persona que ve es a Park Jimin.


¡Mierda! Agacha la cabeza y hace lo posible por no hacer notar su presencia. Pero Jimin ya lo había visto. De hecho, Jimin lo ha estado esperando.


"¡He-Hey!"


Yoongi finge que no lo oye.


"¡Min Yoongi!" Esta vez Jimin grita un poco más fuerte. Algunos de los otros estudiantes miran hacia Yoongi.


Yoongi se endereza y pone cara de póker. Se gira hacia Jimin y levanta las cejas, "oh hey~ no te había visto allí"


"¡Ven aquí!"


"¿Eh?"


"Ven a sentarte conmigo"


Yoongi sacude la cabeza.


"¿Vamos?"


Yoongi señala su asiento habitual. "Yo... lo prefiero aquí. No quiero... quiero mirar por la ventana." Se da cuenta de que no hay ventana en su asiento. Pero ya no le importa, ya sabe que Jimin no se lo cree.


"Pensé que habíamos establecido una relación, Yoongi."


Más estudiantes miran a Jimin esta vez. Yoongi siente que sus mejillas arden. ¡Qué demonios, este chico no tiene vergüenza!


"Yo—" Yoongi se acerca a él pero se mantiene bien distante porque no sabe qué hará si se acerca más. "Necesito prepararme. No puedo... es demasiado repentino."


"¿Demasiado repentino qué? No nos vamos a casar, ¿verdad?"


"¿No?"


Jimin se adelanta y agarra la muñeca de Yoongi. "Entonces siéntate aquí conmigo"


"Qué... no. ¡N-no puedo!"


Yoongi se suelta a la fuerza del agarre de Jimin y se apresura a sentarse. Jimin respira profundamente y le lanza una mirada burlona a Yoongi. Yoongi mantiene sus ojos fijos en su libro, ignorando todas las miradas dirigidas a él en este momento. No sabe cuánto tiempo ha pasado, le parecen décadas. Una mano roza su hombro y levanta la vista para encontrar a Jimin y su hermoso rostro.


"Hazte a un lado."


"¿Qué?"


Jimin mueve la barbilla hacia el asiento vacío al lado de Yoongi. "Muévete. Me uno a ti"


"¿Qué tal si no? De ninguna manera"


"Muévete, Yoongi. Antes de que pierda la paciencia"


"No, no. Vuelve a tu asiento antes de que yo pierda la paciencia"


"¿Y luego qué?"


"No me pruebes, Jimin. La gente me llama despiadado por una razón."


"¿Entonces vas a salir conmigo, hacer que me enamore de ti y luego dejarme también?" Jimin le da otro codazo. "Muévete, Yoongi. Ambos sabemos que me amas demasiado como para herirme."


"¡Vete a la mierda!" Yoongi se desplaza hasta el asiento de al lado. Jimin se sienta con una sonrisa victoriosa mientras que Yoongi no puede dejar de sonrojarse. "No, en serio. Vete a la mierda, Park Jimin."


"Con mucho gusto."


**


Cuando la clase termina, Jimin sigue a Yoongi fuera de la esta. Yoongi tiene que morderse la mejilla interior para no hacer ruidos de loco. Mira a Jimin, vuelve al pasillo y luego vuelve a mirar a Jimin.


Finalmente, su control se rompe.


"¿Por qué me sigues?"


Jimin parpadea. "Simplemente me dirijo a la cafetería."


"No. Me estás siguiendo."


"¿A dónde vas, entonces?"


"A la cafetería"


"Déjame ir delante para que dejes de acusarme". Jimin tira de la espalda de Yoongi por su hombro y se adelanta. Después de un segundo, continúa caminando por delante. Yoongi se queda mirando incrédulo, y enseguida sigue él también.


Esta vez Jimin es el que le devuelve la mirada. "¿Por qué me sigues, Min Yoongi?"


Yoongi abre la boca, queriendo protestar. Pero se da cuenta de que no va a cambiar nada. No puede ser más listo que Park Jimin.


"¿También vas al comedor?"


"Cállate antes de que tenga que usar la fuerza"


"¿Por qué, un bolígrafo en mi garganta otra vez?"


Yoongi se gira para encontrar la cara de suficiencia de Jimin. Tiene tantas ganas de golpear a Jimin... en los labios... con sus labios.


"Todavía no me has contestado"


"¡Oh, Dios mío, sí, Jimin! Yo también voy al comedor"


Jimin se aprieta el pecho sorprendido por la inesperada voz alta. "Maldita sea. No. La otra pregunta"


Llegan allí y Yoongi se detiene, buscando a su amigo. Un poco al fondo, ve a su amigo ya asegurándoles una mesa. Se vuelve hacia Jimin.


"¿Qué otra pregunta?"


Jimin saluda al amigo de Yoongi. " Tú sabes."


Yoongi se sonroja de repente, dándose cuenta. "Lo sé."


Ambos se mueven a lo largo de la fila.


"¿Y?"


"Todavía lo estoy pensando"


"Vale. Mientras contemplas si me invitas a salir o no, ¿está bien que salga con otra persona mientras te espero?"


"¿Me estás jodiendo?"


"No lo estoy haciendo"


"¡No!"


"¿No qué, Yoongi?"


Jimin pide su comida.


"¡No, no puedes salir con otra persona! Te he estado esperando durante tanto tiempo que no puedes... ¡no puedes abandonarme así!"


"Bien. Sí."


Yoongi hace una pausa. Se está mareando por momentos. No puede seguir el ritmo de Jimin en absoluto. "¿Si qué?"


"Sí, saldré contigo."


"Pero aún no he preguntado"


Jimin paga tanto su pedido como el de Yoongi.


"No directamente". Guiña un ojo.


Yoongi tiene que agarrarse al mostrador porque sus piernas se han derretido como una figura de cera al ser dejada al sol.


¡Park jodido Jimin, matándome una y otra vez con esa sonrisa!


Yoongi observa a Jimin sentado junto a su amigo. Sin embargo, se pregunta, ¿desde cuándo esos dos son amigos? Y lo que es más importante, si Yoongi hubiera dicho que sí a que Jimin le esperara, ¿habría sido su amigo la otra opción a la que se refería Jimin?


"¡Joder!" Yoongi coge platos al azar y los coloca apresuradamente en su bandeja. Luego corre hacia su mesa, uniéndose a ellos. Se sienta frente a Jimin, y por eso Jimin le dedica otra media sonrisa.


Yoongi aprieta los dientes, mirando hacia otro lado avergonzado.


"Hoseok", dice, todavía mirando hacia otro lado. "Te presento a mi novio, Park Jimin."


Jimin sonríe, pero esta vez no hay ningún significado oculto. Simplemente sonríe por pura felicidad.


El amigo de Yoongi, Hoseok, también sonríe, pero todo porque su shipp al fin se hizo real.


02 Şubat 2021 14:40 0 Rapor Yerleştirmek Hikayeyi takip edin
1
Son

Yazarla tanışın

-ˋ ➪﹏#𝑁𝑖𝑛𝑖」 -[♡]; 엑소 ; {exo}: to like this boys is like dying and coming back to life. *⊱✿ ↳˳⸙;; ❝ [𝑒𝑥𝑜, 𝑜𝑛𝑒 𝑑𝑖𝑟𝑒𝑐𝑡𝑖𝑜𝑛, 𝑔𝑜𝑡7, 𝑎𝑡𝑒𝑒𝑧, 𝑛𝑐𝑡, 𝑡𝑤𝑖𝑐𝑒, 𝑏𝑙𝑎𝑐𝑘𝑝𝑖𝑛𝑘, 𝑙𝑖𝑡𝑡𝑙𝑒 𝑚𝑖𝑥, 𝑠𝑡𝑟𝑎𝑦 𝑘𝑖𝑑𝑠, 𝑠ℎ𝑖𝑛𝑒𝑒] ᵕ̈ ೫˚∗

Yorum yap

İleti!
Henüz yorum yok. Bir şeyler söyleyen ilk kişi ol!
~