Cuántas veces me preguntaré por el sentido de la vida sabiendo que no encontraré una respuesta certera ni ahora ni nunca.
Recorro mis pensamientos sin brújula en mano, el cuerpo me duele, la incomodidad se ha instaurado en mi, temo llegar al final. Una brecha que me divide todo anhelo existente en mi.
Me encuentro sentada al filo de mis miedos, los demonios con rostros familiares me acechan... cierro los ojos y me transporto al museo de las heridas, donde cada cuadro sangra, hay un rio rojo que no se detiene, es un desgarro que no puede sanar, por más que los hilos del pensamiento se ensarten en la fría piel ara evitar que se agudice el dolor, las palabras que caen no parecen ser suficientes para contener el torrente sanguíneo que me encadena a un sufrimiento perpetuo.
¿Quiero ser feliz? si.
Sólo que creo que algo dentro de mi crece, como una jaula interna...¡lo intento maldita sea! lo intento y no puedo destruir esta maldita cárcel. Quiero huir de mi, estoy cansada de vivir bajo esta piel, no encuentro la llave.
He tenido pocos momento de felicidad y lo he arruinado, me detesto, odio esta arte de mi, no sé como parar ¡pienso y luego existo? Claramente no estoy pensando ni estoy existiendo.
¿Qué es este sentimiento? ¿Hay algo peor que estar aquí?
Sólo estoy esperando una respuesta que me aparte de la incertidumbre, como un volcán en erupción, no sé a donde correr.
Me quiero rendir, tengo frío y mis labios siento como tiemblan de tristeza...tengo recuerdos borrosos de aquella noche, lo siento tanto, sólo deduzco lo que pudo haber pasado, lo siento tanto.
Si tan solo pudiera regresar el tiempo, te habría tomado de la mano como aquella tarde, era un día tranquilo y caminábamos juntos, realmente me hace muy feliz ese recuerdo... lo siento tanto, si pudiera regresar el tiempo atrás. Me imagino una historia diferente, volvería a tomar tu mano y caminar a tu lado.
Respiro profundo intentando mantener la calma hilada a mi cordura, mis piernas no soportan el peso que ahora tengo.
Quiero pensar que no soy tan mala persona, sólo era una chica destrozada que intentaba construir su camino.
Todo fue tan de pronto, me gustaba tener esas largas conversaciones nocturnas, jugando como niños, hablando de cosas sin importancia, pero luego el acelerador se activó y chocamos.
Tengo la sensación de que no volveré a verte y es lo único que deseo, aunque no podría verte a los ojos, estoy tan enojada conmigo, cada noche me acuesto queriendo no despertar, pensando lo que pudiste haber sentido.
Si te sirve de consuelo, no obtener ninguna palabra tuya es una condena que me atraviesa los intestinos.
Amo llorar, es como limpiar el alma, vaciar las valijas, mi cuerpo se mueve solo para expresar con mis manos figuras de tristeza, esperando que se evaporen con el viento...
No siempre entiendo muy bien a qué le dedico tantas lagrimas, pero es que se me acumulan en el cuerpo y ante cualquier pretexto salen a flote, asomándose como gatos asustados. Si la danza no estuviera habitando en mi cuerpo, probablemente ya estaría sepultada en interminables realidades delirantes-
Me encuentro bajo las agujas del reloj, perforando mis pupilas a despertar de la inefable vida, con mi existencia siendo devorada por otros que me obligan a caminar sin sentido, conduciéndome a una muerte segura.
30 Ekim 2022 03:48 0 Rapor Yerleştirmek 0Ziyaretçilerimize Reklamlar göstererek Inkspired’ı ücretsiz tutabiliriz. Lütfen AdBlocker’ı beyaz listeye ekleyerek veya devre dışı bırakarak bizi destekleyin.
Bunu yaptıktan sonra, Inkspired’i normal şekilde kullanmaya devam etmek için lütfen web sitesini yeniden yükleyin..
Yorumlar
0 Yorumlar