NU Подписаться

Nöral ağa girişi yasaktı, iki yıldır sadece izliyordu. Eskiyi hatırlıyamıyordu ismini, doğduğu yeri, daha önce ne yaptığını, burada bulunma sebebini hiç birşeyi. Her şey rüya gibiydi artık kendi yüzünü bile unutmaktaydı. En son hatırladığı kadarıyla bir kaç yıl önce ışığı bulunan birisi saldırmıştı, onun kanında kendi yansımasını görebilmişti fakat bu önemsizdi. Bedeninin nasıl gözüktüğü önemli değildi. Önemli olan şeyi ona defalarca öğretilmiş olmasına rağmen unutmuştu. Neyin esas olduğuyla ilgilenmez bulmuştu kendisini. Rüyaları anlamadığından ve onlarda konuşulan dili de bilmediğinden ilgisi gelecekteki çarpışmalarda ve kurbanlarındaydı. Çünkü düşünüp dert edecek geçmişten yoksunluğu onu gelecek odaklı bir canavara dönüştürmekte ve bu ona saldırganlara karşı avantaj kazandırmaktaydı. Bu küçük rüya çalışmasını niye durdurmak isteyenler olduğunu da bir türlü anlamıyordu. O bir tanrı değildi ancak tanrıların özünde insanlardan daha fazla insan olduğunu öğrendiğini hatırlayabiliyordu. Bu sözü anlamamasına rağmen ona ilham verici gelmekteydi. Asla kendini üstün görmez, sadece işini yapardı.

Akıl sağlığındaki karışıklık ona güzelliği getireceğine inandığı tek şeydi. Hayali arkadaşlarıyla gerçek saldırıları ayıramayışı da ilham vericiydi. İlhamın ne olduğu bulanıktı, huzuru sevmemeye odaklı bir bakış açısına sahip canlı için ilham; huzurun ismini değişip yaşatan bir yanılsama mı yoksa bağımsız bir duygu mu olduğu, önemli olsa da. Duyguları irdeler ve anlamlarından uzaklaştırırdı çünkü bunu yapmaktan kendini alıkoyabileceğinden defalarca çok boş zamana sahipti. Herşey anlamsızdı ve anlamın ölümü defalarca gerçekleşmişti. Ölümün tek ve nihai oluşu da ona anlam yükleyen bir safsataydı ona göre. Bir olgu her saniye ölürdü ve bu süreç bir sona muhtaç ta değildi. Büyük savaştan sonra yayılan bu postmodern görüşler ve akımlar onu da etkilemişti. Huzur -ki o bunu ruhsal sağlıktaki gereğinden fazla durgunluk olarak tanımlamaktaydı- asla istenen bir durum değildi. Değişim ve akış gerekliydi.

Öğretilere göre evrendeki her yeterli nörona sahip ağ birer evrendi ve kesinlikle kutsaldı. Saldırgan ve akıncıların kafasını yaralamak kesinlikle yasaktı. Onları dişleriyle zehirlemeliydi sonra dört elini ve kuyruğunu birleştirir, düşmanın kafasını ve omurgasını bütün halinde vücüdundan çıkartarak bir bilinci bedeninden ve geçmişinden azat etmenin hazzını yaşardı. Bu ruh çıkarma adlanan süreç boyunca düşmanın nörönlarını uyanık tutmak için kuyruğuyla omurilik ucuna bağlanarak düşmanın bilinciyle bir olur; onun hissettiği her acıya ortak olurdu. Onun duyduğu bütün acıları ondan daha şiddetli duymasına rağmen işine devam ederdi. Bu gerekliydi. O belli bir görev için tasarlanmış bir üst insan olmasına rağmen oldukça zekiydi.

Bu spritüel bir teknoloji akımıydı -din- her alet insandan yapılır ve bilinçli bırakılırdı ve bu şekilde herşeyin ruhunun bulunup empati yapabileceği bir üdistopya hedeflenirdi. Alet kullanımını güçsüzlük olarak gören insanlar herşeyi biyolojik olarak yapardı. Simbiotik ilişkilerin kutsallığına inanılır; kökenler araştırılırdı. Artıkfarklı türdeki insanların ütopya ve distopia anlayışı farklı olduğundan daha büyük kitleye hitap etmeyi hedefleyen medyatik deneyim tasarlayıcılar üdistopya kelimesi sık kullanır olmuştu. Bu bazıları için ütopya ve bazıları için distopya demekti. Hayır her durum üdistopya değildi.

Türler arası eşit düzenlerden bahsedilirdi teorik olsa bile umut tanrı olamayacakların yaşam şansını arttırırdı. Tanrılar umudu iyi öğrenmeli ve insanlığa yön vermek için kullanmalıydılar...