Küçük kızı aklına düşer düşmez kendi kendine gülümsemişti. Ardından etrafına baktı, kimsenin onun deli olduğunu düşünmesini istemezdi. Tekrar cama döndüğünde yağmur yağdığını görmüştü. Bu can sıkıntısı derin bir nefes vermesine sebep olmuştu. Evi çatı katındaydı ve çatıdan yağmur suyu evin içine akıyordu. Ne kadar çatıyı yaptırmış olsalar da eski haline dönmeye devam ediyordu. Yeni bir eve taşınacak parası da yoktu...

Artık son hesaplaşmanin vakti gelmişti. Lawrence'a doğru koşmaya başladım... Ama bir şey beni durdurdu... Lawrence'ın önünde elinde bir kılıç ve üstünde bir zırhla bekleyen bir genç kız duruyordu. Kız sarı sacliydi... Sarı saçlı... Bir an tüm dünyanın durduğunu hissettim. Eleanor'un sözleri Kulaklarımda ugulduyordu. "Ucunda ölüm olan bir tuzak söz konusu..." Kahraman ben değildim ama kahramanın kim olduğunu çok iyi biliyordum. Ölmek üzere olan Kikka Parker'ın yüzüne baktım.

Sui: Sizce bir insan aynı kandan olmadığı birini sevebilir mi? Öz olmamasına rağmen bağrına basar mı? Sahiplenir mi?

Ellerimden kayıp gitmiş Ruhumdan süzülen damlalar Çığlıklarım sessizmiş Akmış öylece yaşlar Gözlerimin yağmuru dinmezmiş Önüme toplanmış bulutlar Zaman denen ilaç buna çözüm değilmiş Ağlasın insanlık... Ağlasınlar

Bir insanı görünmez yapan şey, onu her gün görmektir. İnsanlar birbirlerinin hayatlarına eşlik ederken yok olurlar..

Karşımda bütün heybetiyle dikildiğinde ne, ne diyeceğimi ne de ne yapacağımı bilmiyordum. O inci tanesi gözlerine bakamıyordum. Bir ucu ile diğer ucu arasına dünyamı sığdırdığım dudaklarına dokunamıyordum. "Artık bitti hayatımdan defol" dedi. Gözlerimi kapattım, başımı öne eğdim ve acı, zehir gibi bir acı ile yutkundum. Ne zamandır görmüyorum bilmiyorum. En son artık yaş yerine kan ağlamaya başladığımı hatırlıyorum sonrası ise sadece karanlık Soğuk ve zifiri karanlık Ve yalnızlık...

"Hâlâ bunları söyleyebiliyorsam aklımı kaybetmemişimdir." dedi Esin alayla. "Oysa bunlar son demler. Olacakları sezip önlem alabileceğim son aklı başımda hallerim." "O zaman aklımızı beraber kaybedelim!"

Jose Woldguard - Tımarhanelikler- grubunu kurdu. *Jose sizi ekledi* *Jose Eleanor’u ekledi* *Jose Jason’ı ekledi* Jose: Tımarhanelikler grubuna hoş geldiniz beş gittiniz 😝 Jason: Gerçekten mi? Tımarhanelikler ne be! Jose: Jason bebeğim sevmedin mi? Jason: Sevmem mi gerekiyordu? 🤨 ayrıca bebeğim ne ya! Senden büyüğüm Jose! Jason: 1. Olarak evet sevmen gerekiyordu çünkü ben kurdum puhahahhahaha. Sui: Öncelikle vıcık vıcık ilişkinizi başka yerde yaşayın abi kardeş burda ders çalışıyorum😤

Jose Woldguard - Tımarhanelikler- grubunu kurdu. *Jose sizi ekledi* *Jose Eleanor’u ekledi* *Jose Jason’ı ekledi* Jose: Tımarhanelikler grubuna hoş geldiniz beş gittiniz 😝 Jason: Gerçekten mi? Tımarhanelikler ne be! Jose: Jason bebeğim sevmedin mi? Jason: Sevmem mi gerekiyordu? 🤨 ayrıca bebeğim ne ya! Senden büyüğüm Jose! Jason: 1. Olarak evet sevmen gerekiyordu çünkü ben kurdum puhahahhahaha. Sui: Öncelikle vıcık vıcık ilişkinizi başka yerde yaşayın abi kardeş burda ders çalışıyorum😤

Jose Woldguard - Tımarhanelikler- grubunu kurdu. *Jose sizi ekledi* *Jose Eleanor’u ekledi* *Jose Jason’ı ekledi* Jose: Tımarhanelikler grubuna hoş geldiniz beş gittiniz 😝 Jason: Gerçekten mi? Tımarhanelikler ne be! Jose: Jason bebeğim sevmedin mi? Jason: Sevmem mi gerekiyordu? 🤨 ayrıca bebeğim ne ya! Senden büyüğüm Jose! Jason: 1. Olarak evet sevmen gerekiyordu çünkü ben kurdum puhahahhahaha. Sui: Öncelikle vıcık vıcık ilişkinizi başka yerde yaşayın abi kardeş burda ders çalışıyorum😤

Jose Woldguard - Tımarhanelikler- grubunu kurdu. *Jose sizi ekledi* *Jose Eleanor’u ekledi* *Jose Jason’ı ekledi* Jose: Tımarhanelikler grubuna hoş geldiniz beş gittiniz 😝 Jason: Gerçekten mi? Tımarhanelikler ne be! Jose: Jason bebeğim sevmedin mi? Jason: Sevmem mi gerekiyordu? 🤨 ayrıca bebeğim ne ya! Senden büyüğüm Jose! Jason: 1. Olarak evet sevmen gerekiyordu çünkü ben kurdum puhahahhahaha. Sui: Öncelikle vıcık vıcık ilişkinizi başka yerde yaşayın abi kardeş burda ders çalışıyorum😤

Gerçekten sonu böyle mi olacaktı? Yüzyıllardır yaşamıyordu belki ama yaşamayı hak etmeyen cadıların cirit attığı adalet yoksunu dünyada sıradaki ayrılan kendisi mi olacaktı? Kızıl gözlerin ona biçtiği gelecek buydu. Peki ya o geleceği kabul edecek birisi miydi?

Yüzünde oluşan bir gerginlik var. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Ne düşündüğünü sorduğumda "Eğer ev sahibi seni görürse eve kız mı attın boyu devrilesice diye başlar işi bilmem ne çukurunda bitirir." diyor. Yutkunduğunu görüyorum. "Sanırım bu sefer evden kovulacağım. O yüzden evime taşınmak için ciddi düşünmeye başlasam iyi olur." 4. Bölüm yayımda. Keyifli okumalar.

Yüzünde oluşan bir gerginlik var. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Ne düşündüğünü sorduğumda "Eğer ev sahibi seni görürse eve kız mı attın boyu devrilesice diye başlar işi bilmem ne çukurunda bitirir." diyor. Yutkunduğunu görüyorum. "Sanırım bu sefer evden kovulacağım. O yüzden evime taşınmak için ciddi düşünmeye başlasam iyi olur." 4. Bölüm yayımda. Keyifli okumalar.

Six hours had elapsed, and he was utterly spent. If he gave up here, the boulder he had struggled to carry would roll all the way down. Not being able to see the summit was serving as a test of his psyche. If only he could lay eyes on his objective, he could set his mind to attain it. However, not being able to see the top meant he didn't know how much further he had to go. Maybe it was just ahead? Perhaps he was still at the beginning? This uncertainty was taunting him to let go, to yield.

Aradan altı saat geçti. Artık takati kalmamıştı. Eğer burada pes ederse, güçlükle taşıdığı kaya en aşağıya kadar geri yuvarlanacaktı. Hala tepeyi göremiyor olması, aynı zamanda onun için bir psikoloji testi görevi görüyordu. Eğer hedefini görebilseydi, kendini o hedefe ulaşmak için şartlayabilirdi. Fakat tepeyi göremiyor olması, daha ne kadar yolunun olduğunu bilmediği anlamına geliyordu. Belki de hemen ilerisiydi? belki de daha yolun başındaydı? Bu belirsizlik onu pes etmeye teşvik ediyordu.

"Bence odada yok."diye fısıltıyla karşılık aldı Rüya'dan. Hülya göz devirdi. "Korkuyorum diyemiyor da." "Ya annesi bile korkmuş kardeşim. Ben nasıl korkmayayım?" Erva güldü. "Aylin abla o yüzden mi kaçı-" "Evet, sorarsa annen evde yok seni zorla kaçıyoruz, diyecekmişiz." Erva kahkaha attı. "Bahane üretmesi gereken çocuk değil midir? Anne neden saklanıyor?" Herkes bir değişik.

Aklıma gelen düşünceyle ürperdim. Ya ben de kitap karakteriysem? Ya yazar adımı Nane'ye benzediği için Lale koyduysa? Ya ben de tamamen bir kurguysam? O zaman bütün bunlar benim değilde asıl yazarın suçu olmaz mıydı? Offf beynim yandı. Düşüne düşüne yok olacağım Descartes! Bir dakika bu söz... Olcay... Ya gerçekten de bir kurgudan ibaretsem...

Ağır kokuyu ikinci kez duyduğunda birden çikolatalı dondurma çekti cani. Dondurmacıya doğru gitmek için etrafına bakmadan sokağa atıldı.Otobüsü gördüğünde artık çok geçti.Neden karşıya geçmek istediğini o anda düşündü.Birkaç saniye daha ya- şasaydı kokunun ne anlama geldiğini, önemini anlayabilirdi; ama zamanı dolmuştu.Bilinci kaybolurken son bir şey düşündü:'Dondurma sevmem ki ben!' Bir ay önce bir çöplükte Julia, Nava'nın elini son bir kez tuttu ve öldü. Gülümsüyordu...Dondurmayı düşünüyordu.

O kara günün ıstırablı gecesinde Ben varım koca yatakta hüznün pençesinde . Anlam bulamaz sıkıntı döner dolaşır. Bir kuğu gibi nehirde aheste aheste. Silgi parçacıklarının izi kağıdımın peşinde. Cesaret uğramaz, korku sesimin izinde. Bir sır sonbaharın ardında sararır Dilimdeki zehri beklete beklete.

Sivri aşiretinin ağası o gece çok huzursuzdu. Baş düşmanı ademoğullarıyla kıyasıya bir savaş onu bekliyordu.

Ah, sessizlik! Ölü umutlarımın dönüştüğü tozlar! Onsuzluğun kalıntılarını taşıyan bu cani odalar! Kalbimdeki sızıyı dindirin. Nedir bu çektiğim acılar? Gördüğüm tek gülümseme susturur mu ruhumun yankılarını?

"Neden daha iyi yerler gördüğün halde bu dönemde yaşıyorsun?" "Herkes bildiği yerin hakimidir." "Bana gizemli gizemli konuşma." "Ufkunu genişletecek yerler görsen de tilki kürkçü dükkanın-" "Anladım... Şimdi esas gerçeği söyle." "Büyü burada yasal."

Fakat bu tozun sahibi ben değildim ki. Onun tozlarıydı bunlar. O kim miydi? Belki geçmişten bir parça, belki yıldızlardan bir dilek, belki rüyamdaki gülümsemenin sahibi, belki de kaybettiğim aklımdan bir parça.

Hepsinde hüzün seziyordum, sevdiğini kaybetmişlerdi, hepsinin boynu büküktü. İmelda ölmüş, bahar habercisi neşe demetleri, matem çiçeklerine dönmüştü. Tepemizde kargaların uçuşmaya başlaması an meselesiydi.

Belki de o andı. Hissizleştiğim an. Duygulardan arındığım an... Bir an neden ağladığımı, orada olduğumu, elini tuttuğum kişinin kim olduğunu unuttum. Kolumdaki ve bacağımdaki dayanılmaz acının hissini unuttum. Karşımda beni koruyan adamın neden oraya geldiğini unuttum. Üzülmeyi, korkmayı, hissetmeyi unuttum. Hiçbir şeyden haberi olmayan masum bir bebek gibi önümde patlayan mermileri havai fişekler misali izledim. Çok büyüleyiciydi.

Sıçanlar hastalıktan ölenlerin bedeninde yol arandı, ölüm onlara huzur vermedi. Singulatların paçavra gibi atılmış bedeninin yanında duraksayan başka bir hayvanla bakışmaktan kaçındım. Ölen singulatın açıkta kalan etinden çekilmiş kanın son damlalarını tüketti. Hayvanın vahşi bakışlarının altında yatan öfke açlığa susamıştı. Bir adım daha ve o benim arkamda kaldı. İkimizin de yolu farklıydı ama aynı amaç uğruna nefeslerimizi hızlandırıyorduk. İşimizi yapmak.

(Bu mikro kurgu bir yazışma şeklinde olacaktır. Her konuşmayı teker teker yazacağım.) *Pelin sizi “10-C WattsApp Kızlar Gurubu”na ekledi.*