Bazı geceler vardır, bilir misiniz? Yıldızların her şeye rağmen umutla parladığı, gökyüzünde bizlere manzara sunan geceler. Gökyüzü ışıl ışıl deriz bu gecelere, izlediğimiz bu gece bize huzur verir, kuyruklu yıldız geçmesini bekleriz hatta. O geceler birden kayboldu. Şehir karanlığa büründü. Kahkahalar, hıçkırıklara bıraktı yerini yavaş yavaş. Dünya insanları için bunun sebebi ışık kirliliğiydi, Ay'ın ışıltısı yetiyordu onlara. Peki, uzay insanları için durum öyle miydi? Değildi.

"Benzerleriniz arasında kayboluyor ve cevherinizi gösteremiyor musunuz?" Inkspired'da yazdıklarını yayımlayan yazarlara bir haberim var... Yalnızca Inkspired'da çalışan destek grubumuz "Cevahir" discord üzerinden kuruldu. Inkspired'da yazıyorsanız etkileşiminizi artırmak ve yeni yükselen bu uygulamada yerini sağlamlaştıran ilk Türk yazarlardan olmak isterseniz daha detaylı bilgi vermek için hazırız.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Sonun sonsuz olamayacağını, her sonsuzluğun bir son barındırdığını ve başlangıcın bile bir yerlerde kaybolmuş sonsuzluğu olduğunu öğrendi ressam. Kıyıda köşede sonlar vardır, sadece kendi zamanını  bekler. Oysa ressam küçüklüğünde sonsuzluğa inanmıştı. Şimdi... küçüklüğünde bir yalana inandığını anladı. Bir uçta ölüm, bir uçta yaşam olan ince bir çizgide yürüyordu ressam, bu hikayenin sonunda düşecekti ama ölüme... Sonu belliydi her şeyin aslında, bunlar sadece yanılgılardan ibaretti.

Son kez nefes aldı ressam, unutmak için kalbindekini. Hayatının avuçlarının arasından adeta bir su damlası gibi kayıp gittiğini öğrenmişti tam 3 gün önce. Fark etmezdi, şimdi de ölümünü çizerdi siyah çiçeklerle. Siyaha boyanan çiçekler o gün hiç beyaza boyanmadı. Ressam, çoğu kez kalbi ile selamlaşıp yüzlerce ölmüştü. Ama hiç tanışmamıştı ölüm ile. Başlamayan bir hikayenin sonu olur muydu ki?

Umut yolcusu, hayal dünyasına doğru bir geziye çıkan birisi. Kalmak için neden olmaması, gitmek için iyi bir nedendir. Peki ressamın kalmak için bir nedeni var mıydı? Ressam ölmek üzereydi, bu yüzden başlatmıyordu belki öyküsünü. Her an ölebilecek olması onun için mutlu sondu belki, ama okuyanlar için öyle değildi. Ölmek ve düşünmek.. gitmek ve ya intihar etmek. Biraz daha yaşlanacak mıydık daha çok ölürken? Biz ne zaman doğduk ki? Başlangıçtan ve sondan beri, bir yerde kaybolan herkes için

Bir ressam, boyar tüm resmi, ama herkes geneli görür. Kimse uğraşılan detayları fark etmez. Fark edenler nadir kişilerdir, işte onlardır hayatı en çok anlayan. Bir tablo inceliyor. Fırça darbeleri atıyor tuvallere. Yaptığı her resme koyuyor göz yaşını, kimse görmüyor. Öncelik resimdir, beğenilmeyen tablonun ressamına bakılmaz. Bu insan gibidir, kendinize yakın görmediğiniz, sevmediğiniz, dıştan görünüşü ve küçük davranışlar yüzünden ön yargı kazandığınız kişinin kalbine bakmazsınız.

Bir ressam, boyar tüm resmi, ama herkes geneli görür. Kimse uğraşılan detayları fark etmez. Fark edenler nadir kişilerdir, işte onlardır hayatı en çok anlayan. Bir tablo inceliyor. Fırça darbeleri atıyor tuvallere. Yaptığı her resme koyuyor göz yaşını, kimse görmüyor. Öncelik resimdir, beğenilmeyen tablonun ressamına bakılmaz. Bu insan gibidir, kendinize yakın görmediğiniz, sevmediğiniz, dıştan görünüşü ve küçük davranışlar yüzünden ön yargı kazandığınız kişinin kalbine bakmazsınız.

Perdeler kapandı, tiyatro sona erdi. Sahnenin karanlık tarafında yalnızsın artık. Yapayalnızsın. Her zaman gülemezsin, her zaman kahkaha atamazsın. Tiyatronun önünde ne de mutluydun? Oyun sona erdi, kimse perdenin arkasını merak etmedi. Sen öylece karanlığın içinde kendine ışık ararken hiçbir yerden ışık gelmedi, karanlık seni hapsetti kendisine. Perdeler kapandı ve sen arkada kayboldun. "Hadi, tut elimi. Ölmeden önce son kez sen gör beni."

Perdeler kapandı, tiyatro sona erdi. Sahnenin karanlık tarafında yalnızsın artık. Yapayalnızsın. Her zaman gülemezsin, her zaman kahkaha atamazsın. Tiyatronun önünde ne de mutluydun? Oyun sona erdi, kimse perdenin arkasını merak etmedi. Sen öylece karanlığın içinde kendine ışık ararken hiçbir yerden ışık gelmedi, karanlık seni hapsetti kendisine. Perdeler kapandı ve sen arkada kayboldun. "Hadi, tut elimi. Ölmeden önce son kez sen gör beni."

Belki ilk, belki son kez. Bir yerde kaybolup kendini bulamayanlara. Solacağını bilen bir çiçek gibiydi bu hikayenin başlangıcı, zihnimin bir köşesinde kendini yaşatmayı bilen. Açtığım ilk kitabın, ilk cümlesiydi, belki altını çizdiğim bir satır. Tozlu raflarda saklanan ve hiç bulunamayan hayallerdi belki. Hikayem daha başlamadı. Hikayem daha bitmedi, ben anlatsam, benim hikayem dinlenmeye değer mi? Şüpheli. “Zenginlik, bir bilgenin kölesi, bir aptalın efendisidir.”